FWD: For you only

…

จาก entry ที่แล้วทำให้ผมนึกถึงเรื่องๆหนึ่ง

ไม่รู้ว่ามันสัมพันธ์กันหรือเปล่า?

แต่มันทำให้นึกถึงจริงๆ

…

สมัยที่เริ่มมี e-mail และเล่น ‘เนต ใหม่ๆ

เวลามีพวก forward mail ส่งมาทีไร แล้วผมจะส่งต่อให้คนอื่น

ผมจะต้องลบตรงหัว subject ที่ว่า FWD: ออก

และจะต้องลบ ชื่อคนเยอะๆที่เขา forward ผ่านกันมา

ด้วยเหตุผมที่ว่า

กลัวว่าคนที่รับเขาจะว่าว่า

เราสักแต่คลิ๊กๆส่งไปให้ไม่ได้เจาะจงส่งให้เขาคนเดียว

และผมก็จะทะยอยส่งทีละคนๆ อย่างนี้ทุกเมล์

มันเป็นอารมณ์เดียวกับการที่ผมนั่งทำของขวัญ handmade ให้แต่ละคนไม่ซ้ำกัน

 

ไม่สำคัญหรอกว่ามันจะมีมูลค่ามากน้อยเพียงใด ขอเพียงให้ฉันรู้ว่ามันพิเศษสำหรับฉันคนเดียวก็พอ

…

หรือว่าผมจะคิดมากไป

มันก็แค่ forward mail ฉบับหนึ่ง

อย่า

อย่าพูดคำว่า รัก พร่ำเพรื่อ

อย่าบอกว่า คิดถึง บ่อยจนคุณไม่ได้รู้สึกจริงๆ

อย่าให้ คำมั่นสัญญา ง่ายๆ

อย่าเอ่ยคำว่า ขอโทษ บ่อยๆกับการผิดสัญญา

อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่า

สิ่งที่ให้ฉันมา

เป็นเหมือนสายฝนที่โปรยปรายไปทั่ว

มิได้เจาะจงหยดลงมาบนเม็ดทรายที่แห้งผากเพียงเม็ดเดียว

ความรักกับขนมเปี๊ยะ

ในกล่องขนมเปี๊ยะจะมีห่อเล็กๆอยู่ห่อหนึ่ง เหมือนห่อสารดูดความชื้น

แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ห่อสารดูดความชื้น แต่เป็นสารดูดซับออกซิเจน

ทำให้เก็บขนมเปี๊ยะไว้ได้นานขึ้น

 

สารดูดความชื้นไม่ใช่ส่วนผสมในขนมเปี๋ยะ

แต่ทำให้ขนมเปี๊ยะเก็บได้นานขึ้น

 

ขนมเปี๊ยะก็เปรียบเหมือนความรัก

และสารดูดซับออกซิเจนก็เหมือนเหตุผล

 

ความรักไม่ต้องการเหตุผลเป็นส่วนประกอบ

แต่เหตุผลช่วยรักษาความรักให้อยู่ได้ยาวนานขึ้น

หยดน้ำตาในมหาสมุทร

ฝนตก
หนึ่งหยดน้ำตา
กลืนไปกับเม็ดฝนที่ตกลงในมหาสมุทร
วงน้ำกระเพื่อมซ้อนทับกัน
ปะปนไปทั้งจากหยดน้ำตาและเม็ดฝน
มันก็เป็นเพียงแค่หยดน้ำตาหยดหนึ่งเท่านั้น
…
ฝนหาย
น้ำตายังไม่หยุดไหล
หยดน้ำตายังคงหยดลงไปในมหาสมุทร
เพียงหนึ่งหยดน้ำตา
ทำให้น้ำในมหาสมุทร
ยังคงกระเพื่อมไม่หยุด

เอาของรักมาอวด(ภาค๒)

 

1.

คู่นี้ก็ของพี่ชาย แต่ว่าเขาไม่ค่อยได้ใส่ เลย… เสร็จเราๆ ฮี่ๆ

 

2.

ที่จริงเป็นคนชอบใส่คอนเวอร์สนะ แต่ว่าหลังๆ รู้สึกว่ามันทำหน้ารองเท้าแคบลงๆ

ทำให้ใส่ไม่ค่อยสบาย (เป็นคนตีนแป) คู่นี้ก็ไม่ค่อยได้ใส่ (ตอนนี้ก็แทบไม่ใส่แล้ว)

เพราะว่าซื้อมาเบอร์เล็กไป กะว่าจะใส่แบบไม่ใส่ถุงเท้า ก็เลยซื้อมาพอดี(ตอนลอง)มากไป สรุปก็ใส่ไม่ได้ เจ็บเท้าอ่ะ

 

3.

ซื้อมา 1,000 บาทพอดี ร้านเขาบอกว่าทำจากหนังกระทิงเลยนะนี่

พูดถึงก็ใส่สบายดี แต่เป็นคนไม่ชอบใส่รองเท้าหนัง แต่ก็ต้องมีบ้างที่ต้องใส่บางงาน ชอบคู่นี้เพราะมันดูเท่ห์ดี-ตรงสายรัด

ปกติไปทำงานก็ใส่แต่รองเท้ากีฬา (ที่เอามาอวดนั่นแหละ-ใส่ไปทำงานทุกคู่)

 

ยังมีต่ออีกนะ

เอาของรักมาอวด(ภาคที่๑)

 

1.

 

คู่นี้ซื้อมาประมาณเกือบสี่ปีแล้ว รักมาก ใส่สบาย กว่าจะหาได้ไล่หามาตั้งแต่มาบุญครอง,สยาม

มาได้ที่ central world ใส่บ่อยมาก แต่พื้นยังไม่ค่อยสึกเท่าไรเลย

ผมเป็นคนใส่รองเท้าหุ้มส้นติดเท้า ถ้าออกไปข้างนอก จะใส่หุ้มส้น ไม่ค่อยใส่รองเท้าแตะเท่าไร

 

2.

คู่นี้ก็อยากได้มาก เริ่มหามาตั้งแต่มาบุญครองเหมือนกัน มาได้ที่เสรีเซ็นเตอร์

ตอนแรกใส่ไม่ได้(รู้สึกว่าหลวมไปหน่อย)ก็เลยแลกกับพี่ชายที่พึ่งซื้อนิวบาลานซ์มา(แต่ว่าเล็กไปประมาณ 1/2 เบอร์-รูปล่าง)

ก็เลยแลกกันไปสักพัก ตอนหลังก็เอามาใส่ เพราะว่าพอมันน่วมๆก็พอใส่ได้

 

3.

คู่นี้พี่ชายซื้อมา(ที่บอกว่าซื้อมาเล็กไป) แต่ว่าใส่ไม่ได้ เลยแลกกันกับ Adidas Super Star (รูปบน)

ตั้งแต่ได้มา ไม่ค่อยได้ใส่เท่าไร ยังดูใหม่ๆอยู่เลย

 

(ยังมีอีก)

เรื่องเรื่อยๆของเช้าวันหนึ่ง

 

นาฬิกาดิจิตอลที่ข้อมือบอกเวลาประมาณแปดโมงกว่า

ผมกำลังนั่งอยู่ในร้าน Mc Donal’s สาขาโรบินสัน อโศก

ไม่ใช่เรื่องปกติที่ผมจะมานั่งอยู่ใจกลางเมืองในเวลาประมาณนี้

 

ผมนั่งรถไฟฟ้าบนดินกำลังจะไปต่อรถไฟฟ้าใต้ดินที่สถานี่สุขุมวิท

แต่ใครบางคนที่นัดเอาไว้บอกว่าจะมา late กว่าเวลานัด

ผมจึงตัดสินใจหาอะไรรองท้องก่อน

 

ผมสั่งชุด breakfast ราคา 69 บาท

เป็นแฮมเบอร์เกอร์ที่ประกอบด้วย ไข่ cheese สอดไส้ในขนมปังรูปวงกลม

พร้อมแผ่นอะไรทอดกรอบก็ไม่รู้ ผมกินหมดแล้วก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร

และก็ไม่ได้ถามพนักงาน

ผมเปลี่ยนจากกาแฟธรรมดาที่อยู่ใน set เป็น McCafe Latte ร้อนเพิ่มเงินอีก 30 บาท

รวมเบ็ดเสร็จราคาจาก 69 บาทกลายเป็น 99 บาท

ผมไม่ได้ติดกินกาแฟหรูอะไร แต่ผมก็อยากกินกาแฟอร่อยๆ

แก้วนี้เป็นแก้วที่สองในระยะเวลาห่าง 1 ช.ม.

 

ผมมองออกไปนอกกระจกร้าน เห็นพนักงานส่งอาหารกำลังจอดรถ

ผมนึกถึงว่า ผมคนเดียว 99 บาท ถ้าผมพาเพือนมาอีก 4-5 คนล่ะ

มันรวมราคาแล้วเป็นกี่ส่วนของเงินเดือนของพนักงานในร้านอยู่ต่อคนต่อวัน

 

ผมมองดูนาฬิกาหลังเก็บกวาดอาหารตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว

ได้เวลาขยับตูดออกจากร้านแล้วล่ะ

…

ลาก่อน คุณ McDonal