หนังสือที่มีชื่อว่า “ดนตรีที่มีน้ำตา” คุณปราบดา หยุ่น ได้รวบรวมบทความที่ตัวเองเคยเขียนไว้ในนิตยสาร “สารคดี”
เกี่ยวกับเรื่องราวชีวิตสีหม่นๆของ นักรัอง นักดนตรี ที่มีผลงานในช่วงราวปลายยุค 50 ไปจนถึงยุค 70 จำนวน 12 ท่าน
ในหน้าคำนำ คุณปราบดา ได้เขียนไว้ว่า “บางคนจัดเป็นนักร้องประเภท -โลกเมิน- หรือ -โลกลืม- แต่ก็ยังมีกลุ่มคนติดตามมากพอจนกลายเป็นตำนาน”
หนังสือเล่มนี้ได้มีโอกาสมาถึงมือผมผ่านทางร้านคิโนคูนิยะ สาขา Central World
ไม่รู้เหมือนกันว่า เป็นเพราะฝีมือการเขียนของคุณปราบดา หรือ เป็นเพราะเรื่องราวเศร้าๆของชีวิตนักร้องหลายท่านทั้งที่ผมรู้จัก และไม่รู้จัก
ได้ส่งผลกระทบต่อหัวใจสีน้ำเงินของผมอย่างพอดิบพอดี
เปิดไปหน้าที่ 53 ของเล่ม ฉบับตีพิมพ์ครั้งแรก เรื่องของ “Nick Drake” คนที่ไม่เคยอยู่ที่นี่
คุณปราบดาเขียนถึงชีวิตของ Nick Drake ไว้ว่าเหมือน “คนหลงทางที่ไม่ใส่ใจที่จะถามทางกลับบ้าน”
และได้สรุปในตอนท้ายว่า “Nick Drake อาจไม่ใช่คนหลงทาง – หากแต่เป็นคนที่ไม่เคยอยู่ที่นี่จริงๆ”
Know that I love you. Know I don’t care.
Know that I see you.
Know I’m not there.
(เพลง Know จาก Album : Pink noon – อ้างอิง(ยกมา)จากส่วนหนึ่งของหนังสือ”ดนตรีที่มีน้ำตา” – ปราบดา หยุ่น)
Nick Drake เหมือนคนที่เกิดผิดช่วงเวลา ถ้าไม่เกิดเร็วไป ก็เกิดช้าไป
และเขาไม่เคยรู้สึกถึงการมีตัวตนอย่างแท้จริงในช่วงสมัยที่เขามีชีวิตอยู่ (เขาตายในวันที่ 25 พ.ย. ค.ศ. 1974)
…
…
หลายครั้ง ผมก็รู้สึกว่า ตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทาง ผิดช่วงเวลา ผิดยุคสมัย
และผมเศร้า
บางทีมันอาจเป็นความเศร้าแบบเดียวกับที่ Nick Drake รู้สึก
ขอบคุณแรงบันดาลใจจาก – หนังสือ ”ดนตรีที่มีน้ำตา” ของ ปราบดา หยุ่น สำนักพิมพ์ไต้ฝุ่น
May 29, 2010 at 2:05 am
up แล้ว วะ ว้าวๆๆ
May 29, 2010 at 2:20 am
ผิดที่ถูกเวลา
May 29, 2010 at 2:24 am
ถูกที่ผิดเวลา
May 29, 2010 at 6:47 am
ผมรู้สึกว่าตัวเองเกิดช้าไปผมควรจะเกิดในยุคที่เดอะบีทเทิ่ลส์ครองโลกแต่ก็นั่นแหละครับ เราเลือกไม่ได้จริง ๆเราเลือกจะไม่เศร้ายังไม่ได้เลยด้วยซ้ำในบางหน
May 29, 2010 at 11:22 pm
เอาน่า…เศร้าเพราะอยู่ผิดที่ ผิดเวลาก้อยังดีกว่าเศร้าเพราะถูกแฟนทิ้งนะค่ะ อิอิ(ล้อเล่งน่ะ)…ที่รู้สึกเช่นนี้อาจเพราะว่า กำลังเหนื่อย ท้อ สับสนก้อเป็นได้แต่เมื่อทุกอย่างลงตัว(แม้ไม่เท่าที่เราคาดหวัง)..ณ เวลานั้น ความรู้สึกเราจะเป็นกลางในทันทีค่ะ
May 31, 2010 at 6:18 am
โอ้ว
May 31, 2010 at 2:52 pm
ผิดที่ ผิดเวลา ผิดประเทศ
June 1, 2010 at 8:57 am
“คนหลงทางที่ไม่ใส่ใจที่จะถามทางกลับบ้าน” ขอยืมคำนี้ไปใช้เป็นบางโอกาสนะครับ ชอบอย่างแรง
June 3, 2010 at 4:02 am
มนุษย์ เป็นสัตว์ที่ปรับตัวได้เก่งที่สุดแล้วในโลกนี้ค่ะ.. จงศรัทธา เราปรับเปลี่ยนได้ ชัวร์.. อย่ามัวหลงทิศผิดทาง เท่านั้นก้อพอค่ะ..ขอโทษนะคะ วันนนั้้นไม่มีเวลาคุยด้วยเจงๆ ยุ่งๆกะน้องดั่งใจ แต่ให้รู้ไว้นะคะ ว่าห่วงใยพี่ชายคนนี้เสมอเลยค่ะ..สู้ๆค่ะ.. ทุกอย่างกำลังไปในทางที่ดีแล้วค่ะ..จงศรัทธา