เลยผ่าน-สายธารแห่งชีวิต
กาลเวลาลิขิตอายุขัย
ทุกข์ สุขสับเปลี่ยนเวียนไป
คืนวันแห่งวัยหมุนวน
ผ่านร้อน-ผ่านหนาวยาวนานนัก
วัฎจักรวงจรของเหตุผล
ผ่านสุข-ผ่านเศร้าคละเคล้าปน
ดิ้นรน กลางทะเลกาลเวลา
รอยแผล ที่พบประสบผ่าน
ปรากฏการณ์แห่งวัย แสวงหา
บนถนนสายนี้มีน้ำตา
บรรณาการแด่ผู้กล้าเดินฝ่าฟัน
ขวากหนามขวางหน้า หนาแน่น
อุปสรรคนับแสนพรมแดนกั้น
กำลังใจไฟศรัทธากล้าประจัญ
วางเดินพันด้วยชีวิตอุทิศตัว
เป็นพลังสร้างสรรค์ให้โลกเปลี่ยน
เป็นเปลวเทียนละลายแท่งเปล่งแสงทั่ว
เป็นตะวันเบิกฟ้าที่พร่ามัว
เป็นดอกบัวผลิบานต้านอธรรม
ผ่านวัน-ผ่านวันไม่สูญเปล่า
ดั่งดวงดาววาวเงากลางค่ำคืน
จรัสแสงเปล่งรังสีคอยชี้นำ
คุณค่าคนควรค่าคำเขียนตำนาน
November 5, 2008 at 2:20 pm
อารมณ์เหมือนคนแก่พร่ำ
หุหุ
November 5, 2008 at 2:51 pm
สุดยอดครับ
November 5, 2008 at 4:08 pm
ไพเราะมากครับ
ให้ความหมายเปี่ยมพลัง
November 5, 2008 at 4:37 pm
จังหวะจะโคนดีจัง
แต่รูปมันแบ่งเป็นวรรคๆไปหน่อย
แต่ยังไงก็สวยงามทั้งคำ ทั้งรูป
ชอบค่ะ
November 5, 2008 at 5:48 pm
เป็นพวกหัวเอียงขวาเหรอ.. ล้อเล่นนน..(แซว)
November 6, 2008 at 3:24 am
ทราย พอกลับมาก็เอาเลยนะ
November 6, 2008 at 8:54 am
เห็นความเห็นเอียว แล้วพึ่งคิดได้ว่ามันแบ่งเป็นวรรคๆตามรูปคั่นจริงๆ
ไ้ว้ปรับปรุงใหม่คราวหน้าแล้วกัน กลอนนี้ผมเอามากจากหนังสือของ เดือนแรม
ประกายเรือง จำชื่อหนังสือไม่ได้ เพราะเอามาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว
November 6, 2008 at 8:54 am
ความจริงผมน่าจะหัวเอียงซ้ายมากกว่านะ ไม่ใช่เอียงขวา
November 7, 2008 at 11:07 am
ซักวันหนึ่งเนอะ
November 7, 2008 at 1:54 pm
ชอบท่อนจบมากสุด
ขอบคุณสำหรับกลอนดีๆครับ
November 7, 2008 at 4:30 pm
สงสัยจะเหมือนจริงๆแหะ ^^ผมไม่เคยอ่านงานของเค้าเลยอะครับแต่จากที่ไปเปิดดูประวัติเค้า ดูรายละเอียดงานเขียนของเค้าก็รู้สึกว่ามันคล้ายกันมากเลย เหอะๆ
November 8, 2008 at 4:33 pm
กลอนเพราะดีจ้า ขอบคุณที่เอามาให้อ่านกัน
เข้าใจสัจธรรมของชีวิตมากขึ้นเลย อย่างเรื่องรอยแผล
จะว่าไปริ้วรอยก็บ่งบอกประสบการณ์ได้เหมือนกันนะ
5555 แก่ว่างั้น