คนทุกคนมีขั้วบวกและข้วลบในตัวเอง
ข้วบวกและขั้วลบ ไม่ใช้ด้านบวกและด้านลบ
สิ่งตรงข้ามกันอยู่รวมกัน
ผลัดกันแสดงตัวออกมา
ฉันมองเห็นความเป็นเด็กที่ซุกซ่อนอยู่ในความมีเหตุผลของผู้ใหญ่ในตัวฉันเอง
ฉันมองเห็นด้านที่แย่และดีของตัวเอง
ฉันปล่อยตัวไปตามอารมณ์
เชื่อในเสียงร่ำร้องของหัวใจที่คอยบอกทาง
อาจดูไร้สาระ ไม่มีเหตุผล
ทำให้ฉันรู้สึกถึงความเป็นมนุษย์ที่มีหัวใจ
และอย่างน้อยฉันก็ยังรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่
ความรักทำให้ฉันมองเห็นความเข็มแข็งและความอ่อนแอที่มีอยู่
ฉันโตขึ้นทุกวันจากการคิด
ไม่ใช่เพียงแค่การเติบโตตามวันเวลา
หลายครั้งฉันต้องเศร้าเสียใจเพราะฉันรู้จักอะไรมากเกินไป
แต่ความเข้าใจก็ทำให้ฉันผ่านอะไรต่ออะไรมาได้
ยิ่งฉันเดินทางมาไกลเท่าไร
ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวมากขึ้นเท่านั้น
บางครั้งฉันอยากกลับไปอ่อนเยาว์ต่อโลก
เหมือนแต่ก่อน
ฉันอยากมีเพื่อนๆที่คอยโอบอุ้มฉันไปตลอดเส้นทาง…